"Apokalipsa" zaczyna się bardzo ciekawie. Cierpiąca na bezsenność pisarka, Molly Sloan, słyszy, jak niespodziewanie zaczyna się ulewa. Ten deszcz zaczyna ją stopniowo niepokoić. Jest dziwny. Zdaje się świecić w ciemnościach. Jej obawy rosną, gdy obserwuje pojawienie się na werandzie stada kojotów. Ich zachowanie jest niezwykłe. Potem mają miejsce kolejne niesamowite wydarzenia. Ich świadkiem jest również jej mąż, Neil. Z telewizji płyną informacje, że zjawisko nie ma bynajmniej charakteru lokalnego, lecz anomalie pogodowe ogarnęły cały świat. To, co początkowo tylko niepokoiło, przeradza się w horror. Ludzkość staje w obliczu zagłady.

Zapowiadało się bardzo dobrze. Do połowy autorowi udawało się utrzymać napięcie. Potem było coraz gorzej. Od momentu, w którym akcja przestała mnie angażować, stałem się wyłącznie krytycznym recenzentem. I to, co miało mnie w założeniu straszyć, tylko budziło moje rozbawienie na zasadzie: "ale to durny pomysł". Domyślałem się, jakie musi być zakończenie, żeby usprawiedliwić w oczach czytelnika ten okraszony cytatami z poezji koktajl motywów znanych z s-f i horroru. Autor zresztą subtelnie od początku naprowadzał na to czytelnika, choć po drodze mnożył fałszywe tropy. Ale nawet z takim wyjaśnieniem chętnie podjąłbym polemikę, bo odrzucam tezy autora. Jednak polemika wymagałaby zdradzenia zakończenia. Tego nie mogę zrobić, więc ograniczę się do kolokwialnej konkluzji: "Nie ze mną te numery Koontz. Musisz się bardziej postarać następnym razem." Właściwie mogłem przeczytać powieść do połowy, a potem od razu zakończenie. Wyszedłbym na tym lepiej. Bo pierwsza połowa robi wrażenie. Nawet pomimo faktu, że bohaterka jest nie wiem już którą z kolei kopią postaci, która pojawiła się w pierwszych powieściach Koontza: silna kobieta po przejściach. Czyżby nie stać go było na oryginalność? Nie mógłby dla odmiany stworzyć innej bohaterki?