Przygody w Tal Verrar, opisane w poprzednim tomie, zakończyły się fatalnie dla Locke'a Lamory. Trucizna powoli go zabija. Jego wierny przyjaciel, Jean Tannen, stara się za wszelką cenę zdobyć lekarstwo, ale wszyscy lekarze są bezsilni. Gdy wydaje się, że los Locke'a jest przesądzony, pojawia się oferta ratunku ze strony więzimagów. Gotowi są uratować Locke'a w zamian za określone usługi: w mieście więzimagów zbliżają się wybory i zadaniem dwójki łotrzyków byłoby doprowadzenie do zwycięstwa jednego ze stronnictw. Choć Locke nie ufa więzimagom, ostatecznie zgadza się na proponowane warunki. W konsekwencji przyjdzie mu rywalizować z kobietą, która jest miłością jego życia. Inna grupa więzi magów wynajęła ją bowiem, by doprowadziła do zwycięstwa popieranego przez nich stronnictwa.

Już po lekturze "Na szkarłatnych morzach" stwierdziłem, że autor obniżył loty. Tym razem doszło do katastrofalnego zderzenia z ziemią. O ile początek był znośny, potem zaczęła królować nuda. Na próżno liczyłem na jakieś fascynujące zwroty akcji, do których Lynch przyzwyczaił mnie w poprzednich dwóch tomach.

Muszę też z przykrością stwierdzić, że Lynch nie ma pojęcia o intrygach politycznych. Ktoś kto liczyłby, że dwaj łotrzycy będą wspinali się na wyżyny swoich umiejętności, by doprowadzić do skandali, które zdyskredytują konkurencyjne stronnictwo, srogo się zawiedzie. Zestaw ich sztuczek jest znacznie uboższy od tego, który prezentowali w poprzednich tomach.

Tak naprawdę, to mamy tu do czynienia z romansem przygodowym, bo autor koncentruje się na miłosnych perturbacjach. Przy czym nie umie przekonująco oddać meandrów sprzecznych uczuć targających bohaterami. Wszystko jest sztuczne. Locke nie używa mózgu, bo kontrolę nad nim przejmuje inna część ciała. Sabetha wypada ciut lepiej, ale jej zachowanie sugeruje poważne problemy emocjonalne i niedojrzałość.

Fatalny jest też równoległy wątek z przeszłości. Tym razem jest on niejako równorzędny do współczesnych wydarzeń, choć nie pojmuję, po co został tak rozbudowany. W końcu ile można czytać o przygotowaniach do wystawienia sztuki teatralnej?

Co przykre, gdzieś zginęła lekkość języka narracji. Dominuje język rynsztokowy, pełen wulgaryzmów i niezbyt wyszukanego humoru. Autor może i próbuje rozśmieszyć czytelnika, ale ja co najwyżej krzywiłem się tym razem zdegustowany. Owszem, podziwiam kreatywność w doborze epitetów i porównań, jednak nie rozbawiły mnie one ani trochę. Z czarnego humoru pozostał tylko przymiotnik, bo rzeczownik gdzieś się zawieruszył.